Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Διάβρωση

Ανήκω σ’ εκείνους τους λίγους που η οικογένειά τους στο χωριό δεν είχε άμεση σχέση με τον πρωτογενή τομέα. Ή, πιο σωστά, ανήκω σ’ αυτούς που οι παππούδες τους μεγάλωσαν με καπνά και ζώα και γι’ αυτό έστρεψαν τα παιδιά τους αλλού – σε μια ζωή όπου “χρυσό ρολόι” ήταν η εκπαίδευση.


Έχω πάει στο χωράφι, έχω συμμετάσχει σε τρύγο, έχω μαζέψει ελιές – όλα από επιλογή και για την εμπειρία, ποτέ όμως με το άγχος και την αγωνία του αποτελέσματος.


Όταν μιλάς για χωριό, η σύνδεση με τον πρωτογενή τομέα είναι αναπόφευκτη. Τα χωράφια είναι η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό, ακόμη κι αν αυτά δεν υπάρχουν πια. Η κ. Ευθυμίου είχε τονίσει σε συνέντευξή της σε προηγούμενο τεύχος πως πρέπει να αναδείξουμε ξανά την αίγλη των επαγγελμάτων, το “να είσαι μάγκας αν είσαι αγρότης ή κτηνοτρόφος”.


Αντί γι’ αυτό, όμως, η κοινωνία – ειδικά μετά από σκάνδαλα όπως του ΟΠΕΚΕΠΕ – συχνά ρίχνει ένα πέπλο απαξίωσης πάνω τους. Θεωρούμε αυτονόητο τον αγώνα επιβίωσης του πρωτογενούς τομέα με τη λογική “αφού τα κατάφεραν μέχρι τώρα, δεν έχουν ανάγκη”. Δεν υπάρχει ουσιαστική σύνδεση μαζί τους, κι αυτό αφήνει περιθώριο να τους περιθωριοποιούν.


Σαν να μην μας αφορά. Σαν τα προβλήματα που τους πλήττουν να αφορούν μόνο τους ίδιους και να μη μας επηρεάζουν όλους – ενώ στην πραγματικότητα, αν δεν προστατεύσουμε τον πρωτογενή τομέα, θα χάσουμε το πιο θεμελιώδες κομμάτι της ζωής μας.


Γιατί χωρίς γη, χωρίς καλλιέργεια, χωρίς παραγωγή, δεν υπάρχει τροφή, δεν υπάρχει αυτάρκεια. Και από εκεί που ψάχνουμε με αγωνία να βρούμε τρόπους να πάμε μπροστά, θα κάνουμε βήματα μόνο προς τα πίσω.


Η κρίση στον πρωτογενή τομέα δεν είναι πρόβλημα των λίγων. Είναι καμπανάκι για όλους μας. Γιατί αν χαθεί η γη, η γνώση και η παραγωγή, θα χάσουμε τα θεμέλια μας -και χωρίς θεμέλια, κανένα οικοδόμημα δεν έχει μέλλον.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *