Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Κοινό μπλόκο

Βρέθηκα ένα απόγευμα Τρίτης σε μια αίθουσα παλιού σινεμά. Αγρότες όλων των ηλικιών είχαν μαζευτεί από τα γύρω χωριά για το «να πούμε τι θα κάνουμε». Δεν είναι ο χώρος μου κι αυτό, με έναν περίεργο τρόπο, μου έδωσε την ευκαιρία να δω τα πράγματα από το πρίσμα του εξωτερικού παρατηρητή. Σχεδόν όλοι ντυμένοι στα μαύρα—συγκυριακά ή από συνήθεια—κι εγώ με τα μπεζ μου, σαν να είχα μπει σε μια άλλη σκηνή.


Γνώριζαν όλοι λίγο-πολύ ο ένας τον άλλον και περίμεναν να ξεκινήσει η συνάντηση. Μου έκανε εντύπωση ο συγκροτημένος λόγος, η αυτονόητη αποφασιστικότητα και κυρίως η μαζική συμμετοχή. Ανάμεσα σε περίπου εκατό ανθρώπους, έξι-επτά γυναίκες ξεχώριζαν, ενώ οι νέοι ήταν αρκετοί. Όλοι κουβαλούσαν έναν προβληματισμό: ο ένας για τις τιμές, ο άλλος για τις αποζημιώσεις, ο τρίτος για τους ελέγχους. Ένα φαινομενικά ομοιογενές πλήθος που όμως, όσο το κοιτούσες, γινόταν όλο και πιο ετερόκλητο. Κι όμως η απόφαση ενιαία:«Μαζί στον αγώνα μέχρι τέλους».


Πόσο παράξενο είναι να προσπαθείς να καταλάβεις κάποιον που δε γνωρίζεις, κάποιον του οποίου τη ζωή δεν έχεις ζήσει. Κι όμως, ίσως κάπου εκεί να βρίσκονται οι απαντήσεις που ψάχνουν κι αυτοί και που ψάχνουμε όλοι μας: στο να προσπαθήσουμε να νιώσουμε ο ένας τον άλλον. Όχι με «τόσα χρόνια», ούτε με «εσείς πού να καταλάβετε». Με ένα βήμα προς τα μέσα, προς την ίδια κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε.


Να μη νιώθει κανείς μόνος. Να βρούμε κι εμείς τους δικούς μας «αγρότες» — κι εκείνοι να γίνουν και δικοί μας σύμμαχοι.


Ίσως αυτό να είναι το πρώτο, μικρό βήμα: να σταθούμε δίπλα-δίπλα, ακόμη κι όταν δε μοιάζουμε. Να ακούσουμε πριν μιλήσουμε. Να δούμε πριν κρίνουμε. Γιατί στο τέλος, όλοι ψάχνουμε το ίδιο πράγμα — έναν τρόπο να σταθούμε όρθιοι, μαζί.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *