Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

,

«Το χωριό είναι ό,τι το κάνουμε εμείς» – Όταν ο Γιώργος και η Δέσποινα γύρισαν στο χωριό

Δύο νέοι που αποφάσισαν να μεγαλώσουν την οικογένεια τους στο χωριό

Ο Γιώργος Ράδος και η Δέσποινα Τζιουβάρα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αθήνα. Εκείνος είχε πάντα μια βαθιά αγάπη για το χωριό του, τον Βουτσαρά Ιωαννίνων – δεν έχανε ευκαιρία να επιστρέφει εκεί. Εκείνη αγαπούσε τη φύση και εργαζόταν στην περιβαλλοντική εκπαίδευση. Το 2017, ενώ σκόπευαν να εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη, κάτι άλλαξε την πορεία τους: αποφάσισαν να ζήσουν και να χτίσουν την οικογένειά τους στον Βουτσαρά, εκεί όπου σήμερα μεγαλώνουν τα δύο παιδιά τους: τον τρίχρονο Φίλιππο και τη νεογέννητη κόρη τους.

Μας μίλησαν για την απόφασή τους, τη ζωή στο χωριό και όλα όσα κερδίζουν μεγαλώνοντας τα παιδιά τους κοντά στη φύση.

Πώς παίρνετε την απόφαση να πάτε στο χωριό, να ξεκινήσετε να χτίσετε τη ζωή στο χωριό;

Γ.: Τον Απρίλιο του 2017,  αποφασίσαμε με τη Δέσποινα να συζήσουμε στη Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες μετά, βρεθήκαμε στον Βουτσαρά για να βοηθήσουμε σε μια αθλητική εκδήλωση που γινόταν για πρώτη φορά, με πρωτοβουλία συγχωριανού και φίλου μας, υπό την αιγίδα της Αδελφότητας Βουτσαλιωτών. Η εκδήλωση πήγε πολύ καλά, με πάνω από 100 συμμετοχές, και μέσα από αυτή γνωρίσαμε τον δήμαρχο και τον ιδιοκτήτη της εταιρείας–χορηγού. Λίγο μετά, ήρθε πρόταση για franchise στα Γιάννενα και διερευνητική πρόταση συμμετοχής στο ψηφοδέλτιο. Στην επιστροφή, η Δέσποινα είπε: «Με σένα που έμπλεξα, στα Γιάννενα θα πάμε».  Η πυξίδα μου ήταν πάντα στραμμένη εδώ – απλώς έλειπε το επαγγελματικό όχημα. Καταλυτικό ρόλο στο να έρθουμε έπαιξε η Δέσποινα.

Δέσποινα, εσύ τι προσδοκίες είχες από το χωριό όταν πήγατε την πρώτη φορά να μείνετε εκεί; Τι ήταν, δηλαδή, αυτό που σε έκανε να πεις το ναι;

Δ: Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος που θα ζητούσα να βγω λίγο έξω απο την Αθήνα,

να βρίσκω την ηρεμία μου κοντά στη φύση. Αυτό το πράγμα σίγουρα με μάγεψε. Είναι ένα χωριό που, αν και είναι μικρό, έχει πάρα πολλές ευκολίες. Έχει μίνι μάρκετ,  φούρνο,Κέντρο Υγείας, ΑΤΜ, έρχεται πυροσβεστικό φυλάκιο. Είναι ένα κεντρικό σημείο και είναι 30 λεπτά χωρίς κίνηση και με την ηρεμία σου φτάνεις στο κέντρο της πόλης, να κάνεις όλες τις δουλειές που επιθυμείς. Δε νομίζω να έχει κάποιο αρνητικό κομμάτι που έβλεπα ότι θα με δυσκόλευε να μείνω στο χωριό.

Έχετε κάποιες δραστηριότητες στο χωριό; Νιώθετε ενεργοί;

Δ: Ναι, υπάρχει σύλλογος για δραστηριότητες, κάνουν κάποια ωραία πράγματα. Ακόμα δεν υπάρχουν, ας πούμε, οργανωμένες δράσεις για παιδιά, για οικογένειες, αλλά βέβαια υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας στη φύση: πεζοπορίες, βόλτες, παιχνίδια. 

Γ.: Η Δέσποινα ξεκίνησε να είναι μέλος του συλλόγου. Κάποιες φορές λόγω εγκυμοσύνης στο δεύτερο μωρό δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις δράσεις. Ωστόσο, το 2021 έγινε για πρώτη φορά ένα summer Camp, στον Βουτσαρά που λέγεται «Εξερευνητές της Υπαίθρου». Ήταν εβδομαδιαία δράση που διοργάνωσε η Δέσποινα μέσα από το brand “Oικο-Δέσποινα», που είναι το brand που έχουμε κατοχυρώσει για την επιχείρηση που ξεκινάει. Τα παιδιά ερχόντουσαν από τα Γιάννενα στον Βουτσαρά για να κάνουν περιβαλλοντική εκπαίδευση, δηλαδή πεζοπορίες, φυτολογία, δραστηριότητες, ράφτινγκ, και γενικά υπαίθριες δραστηριότητες εκπαίδευσης και αναψυχής. Το 2024 δεν πραγματοποιήθηκε γιατί  γεννήθηκε η μπέμπα και η Δέσποινα δε προλάβαινε, ωστόσο αυτό μας έδωσε χρόνο να οργανωθούμε και ήδη η δράση «Οικο-Δέσποινα» θα επιστρέψει φέτος στις  30 Ιουνίου. Φέτος, μάλιστα, θα γίνει σε δύο εβδομάδες αντί για μία και θα έχει ηλικιακό διαχωρισμό: Στις 30 Ιουνίου θα είναι τα παιδιά μέχρι τρίτη δημοτικού και μια βδομάδα μετά θα  γίνει για παιδιά από τετάρτη ως έκτη δημοτικού. Ουσιαστικά φέτος κάνουμε ένα “comeback” και εκτός από το camp θα δημιουργούνται και οργανώνονται δράσεις περίπου μια δύο φορές το μήνα, οι οποίες θα είναι θεματικές πάντα στον άξονα περιβάλλον-φύση-αναψυχή, για γονείς και παιδιά.

Δ.: Να πω ότι αυτό το κομμάτι με το οποίο ασχολούμαι μπορεί να γίνει οπουδήποτε υπάρχει φύση. Μπορεί να γίνει παντού. Είναι πολύ ενδιαφέρον, έχει πολλές ενδιαφέρουσες πτυχές και νομίζω ότι δίνει και κίνητρο για να μπορείς να έχεις μια έξτρα εργασία. Εργασία στο χωριό δε σημαίνει ότι επειδή κάποιος μένει στο χωριό πρέπει να κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Όταν ήρθε η στιγμή να κάνετε οικογένεια όντας ήδη στο χωριό, τέθηκαν κάποιοι προβληματισμοί στο τραπέζι ή το είχατε ήδη προαποφασίσει ότι θα μεγαλώσετε τα παιδιά σας στο χωριό;

Δε θα σας κρύψουμε ότι μας πέρασε η σκέψη   «τι κάνουμε εδώ;». Κάναμε μια μικρή προσπάθεια λίγων μηνών να νοικιάσουμε ένα πάρα πολύ μικρό διαμέρισμα, με την προοπτική ότι κάποιες μέρες θα είμαστε στα Γιάννενα και κάποιες άλλες στο χωριό. Εννοείται πως ήταν εντελώς άσκοπο αυτό με ένα νεογέννητο.  Ωστόσο, από το στρες και το άγχος σου για το τι θα συμβεί και τι έρχεται, σου γεννιούνται ερωτήματα όπως  «τι θα κάνω;» ή «ποιον θα βλέπω;» ή «πού θα παίξει στο παιδί μου;» κάτι το οποίο είναι λογικό. Η σκέψη αυτή ξεκίνησε από εμένα και τελείωσε από εμένα, αφού είπα στον Γιώργο «Ωραία, πάμε πίσω στο χωριό τώρα» (σ.σ. γέλια). Γιατί εκεί έχω την ηρεμία μου και δε το ανταλλάσσω. Αν κάτσεις και σκεφτείς πόσο άγχος έχεις ή πόσο χρόνο χάνεις στις μετακινήσεις όταν είσαι στην πόλη, δε θέλεις να γυρίσεις σε αυτούς τους ρυθμούς. Μπορεί να αναγκαστείς να γυρίσεις για κάποια χρονική περίοδο αλλά θα επιστρέψεις στο χωριό.

Στο τέλος της ημέρας, ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο κέρδος από αυτή την επιλογή σας μέχρι σήμερα;

Ποιότητα ζωής, μια πιο ανθρώπινη ζωή. Έχεις λίγο περισσότερο χρόνο και παράλληλα βλέπεις και άλλα πράγματα. Για εμένα, ας πούμε, ήταν και μια άλλη πτυχή του εαυτού μου που δεν γνώριζα. Εκπαιδεύεσαι σε άλλα πράγματα, οπότε δυναμώνει ο χαρακτήρας σου με κάποιες άλλες δεξιότητες, τις οποίες πιθανόν στην πόλη να μην μπορούσες ποτέ να τις αξιοποιήσεις.

Γ.: Συμφωνώ σε όλα. Χιουμοριστικά να σου πω ότι το μεγαλύτερο κέρδος σε σχέση με την ποιότητα ζωής είναι για παράδειγμα να μην ψάξεις ποτέ για πάρκινγκ. Πέρα από τα δεδομένα όπως τον  καθαρό αέρα, την ανοιχτωσιά, το πράσινο, την ηρεμία, τη φύση. Το ότι δεν στριμώχνεσαι, δεν ψάχνεις για πάρκινγκ, ότι δεν ακούς τη βοή. Θυμάμαι όταν είχαμε μετακομίσει μόνιμα τις πρώτες 4-5 μέρες κάτι δε της καθόταν καλά της Δέσποινας γιατί είχε συνηθίσει τη λεωφόρο Ποσειδώνος στη Γλυφάδα να έχει μια μόνιμη φασαρία, και προσπαθούσε να καταλάβει τι της λείπει. Ενώ τώρα έχει τόση ησυχία που μπορεί να ακούει τον ήχο που κάνει ο φορτιστής του κινητού. Εγώ έχω εξελιχθεί σε έναν άλλο Γιώργο από αυτόν που ήμουν στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν αυτό θα γινόταν έτσι κι αλλιώς ή με το πέρασμα της ηλικίας, αλλά σίγουρα το περιβάλλον επιτάχυνε την εξέλιξη και την αλλαγή μου.

Τι στοιχεία πρέπει να έχει ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου για να πάρει αυτή την απόφαση; Ποια δικά σας στοιχεία σας έδωσαν δύναμη να υποστηρίξετε αυτή την απόφαση;

Δ: Να μη φοβάσαι να κάνεις την αλλαγή. Αν είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει συγκεκριμένο πρόγραμμα, θέλει την ασφάλεια του χώρου, γιατί νιώθει καλύτερα έτσι -δε λέω ότι αυτό είναι λάθος-  θα πρέπει να το έχει δουλέψει πάρα πολύ μέσα του για να το κάνει.

 Αν σου αρέσουν οι αλλαγές, δε φοβάσαι, πιστεύεις ότι μπορείς να δοκιμάσεις νέα πράγματα και έχεις  προσαρμοστικότητα και όρεξη για δουλειά, είναι πιο εύκολο.  Είναι πολλά πράγματα. (σ.σ. γελάει)

Γ: Εγώ θα τα βάλω σε δύο κατηγορίες. Καταρχάς το βασικό: Το χωριό θέλει παρέα. Αυτό το είχε πει ένας θείος μου και το κρατάω. Υπάρχουνε τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που τα είπε η Δέσποινα, και υπάρχουνε και τα υλικά χαρακτηριστικά. Αν υπάρχει, αν έχει όλα αυτά ένας άνθρωπος, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά δεν έχει ένα λειτουργικό σπίτι. δε μπορεί να το κάνει. 

Τέλος, ένας ακόμη  παράγοντας είναι η περιοχή. Δηλαδή τα προσωπικά χαρακτηριστικά του ατόμου, η υποδομή του χωριού. Μπορεί να έχεις όλα αυτά τα θετικά σαν άνθρωπος, να έχεις ένα αξιοπρεπές σπίτι που έχτισε ο πατέρας σου πρόσφατα, , αλλά να έχεις ένα μέρος που δεν έχει τίποτα. Να μην είναι κοντά στην πόλη, ούτε κοντά σε υπηρεσίες. 

Η ζωή στο χωριό δεν είναι για όλους. Όμως αυτό που εγώ βλέπω σε σύγκριση με τη ζωή  στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη είναι ότι για τους περισσότερους είναι το καλύτερο. Ειδικά για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν κάτι να τους κρατάει σε μια πόλη.

Δημοσιεύθηκε στο Τεύχος 29.

  • Τεύχος 34 – Οκτώβριος 2025

    Τεύχος 34 – Οκτώβριος 2025

Τελευταία άρθρα