Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Ας κρατήσουν οι χοροί

    Έχετε παρατηρήσει πόσο αυθόρμητα δημιουργείται ένας κύκλος σε κάποιο πανηγύρι; Πόσο πρόθυμα πιανόμαστε χέρι χέρι με αγνώστους, φίλους, συγγενείς, όλους όσoυς ξαφνικά νιώθουμε δικούς μας; Δεν είναι παράξενο πώς, απλώς με την πρόφαση του καλοκαιριού – που στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει – γινόμαστε πιο ελεύθεροι, πιο ξέγνοιαστοι, πιο ανοιχτοί; Λες και νιώθουμε μια «υποχρέωση» να γιορτάσουμε, να απολαύσουμε την κάθε στιγμή. Σαν να θυμόμαστε  ξαφνικά πώς μπορούμε να υπάρχουμε κι αλλιώς.

 
   Πόσοι από μας δεν έχουν περάσει ούτε έναν Δεκαπενταύγουστο της ζωής τους μακριά από το χωριό; Εκεί, με το αυγουστιάτικο φεγγάρι να φωτίζει την πλατεία, τις μυρωδιές από τα ψητά, τον ήχο της λαϊκής ορχήστρας, τα τραπέζια παρατεταγμένα και τον κόσμο να μαζεύεται σιγά σιγά. Μια τελετουργία που επαναλαμβάνεται χωρίς να την προσχεδιάσεις, μα κάθε φορά μοιάζει αναγκαία.  


Και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι. Αυτοί που δε χρειάζεται να ξανασυστηθείς. Που βρίσκονται εκεί χρόνο με τον χρόνο και, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, γίνονται σημεία αναφοράς, «σημάδια χρόνου».  


   Ίσως το καλοκαίρι στο χωριό θα κουβαλά για πάντα κάτι από την αθωότητα που χάσαμε και τη θαλπωρή που νοσταλγούμε.  Μας δελεάζει αυτή η ιδέα: πώς θα ήταν το χωριό, πώς θα ήταν η ζωή, αν ήταν πάντα καλοκαίρι. Με κόσμο, με γέλια, με γλέντια, με γεμάτες πλατείες και άδεια από τη δουλειά προαπαιτούμενα.  


   Κι όταν το αυγουστιάτικο γλέντι τελειώσει, πάντα κάποιοι θα φεύγουν και κάποιοι θα μείνουν να μαζέψουν τις καρέκλες και να κάνουν τον λογαριασμό. Αυτοί θα φυλάνε την ελπίδα μας ότι του χρόνου και κάθε χρόνο θα ναι εκεί όλοι να πιαστούμε απ το χέρι.  


   Κάθε καλοκαίρι, ο κύκλος ξαναρχίζει. Κι εμείς, πάντα πρόθυμοι, να μπούμε μέσα του.  

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *