Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Μνήμης εγκώμιο

Η Κική Δημουλά γράφει:
Η μνήμη / κύριο όνομα των θλίψεων, / ενικού αριθμού, / μόνον ενικού.
Δε θα τολμούσα ποτέ να αμφισβητήσω την ποιήτρια, η Ιστορία μας όμως αμφισβητεί την ποίηση.
Οι μέρες που αποκαλούμε «ημέρες μνήμης» και μάλιστα εθνικής, είναι συνδεδεμένες με ηρωικές στιγμές μεν, τον πόνο της απώλειας δε. Αν κάτι έχουμε καταφέρει όμως ως λαός είναι τον φόβο να τον κάνουμε ελπίδα και τη θλίψη τιμή.
Ο μικρός μας τόπος έχει ζήσει δύο Ολοκαυτώματα, μόλις λίγα χρόνια πριν. Οι παππούδες μας χάθηκαν και οι γιαγιάδες μας κλήθηκαν μέσα από τη μεγαλύτερη τραγωδία να συνεχίσουν. Και τα κατάφεραν.
Μπορεί ο καθένας να έχει τις αναμνήσεις του, όλοι μαζί όμως χτίζουμε τη «μνήμη». Αυτή μέσα από την οποία πήραν δύναμη οι πρόγονοί μας για να αναγεννηθούν, αυτή που επικαλούμαστε εμείς για να πάρουμε δύναμη από αυτούς. Και έτσι επιβιώνει και αυτή και εμείς.
Ακόμα και η έννοια του χωριού βρίσκει ρίζες στη συνολική μνήμη, στις στιγμές που το χωριό υπήρξε κάτι άλλο απ’το παρόν.
Σαν υφαντό που υφαίνεται από όλους μας, η τοπική ιστορική μνήμη είναι ένα δώρο και μια υποχρέωση ταυτόχρονα. Της οφείλουμε και μας οφείλει. Κι αν πέφτει σε εμάς ένα βάρος παραπάνω, είναι να δείξουμε στους νεότερους που μπαίνουν σ’αυτό τον κύκλο την αξία του. Είναι ίσως λίγο βαρύς ο αλτρουρισμός της μνήμης για κάποιον νέο και εκεί πρέπει να βάλουμε πλάτη για να βγάλει αυτός φτερά.
Η μνήμη μας ρίζες και φτερά μαζί. Πάλι και πάντα μαζί.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *