Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

, , ,

Δημήτρης Μακαλιάς: «Το χωριό για εμένα είναι ανάσα, γιατί είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό»

Μια αποκλειστική συνέντευξη με τον αγαπημένο ηθοποιό για τη ζωή στην επαρχία, την οικογένεια, και την ανάγκη να επιστρέφουμε σε όσα έχουν αληθινή αξία

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα, πέσαμε πάνω στα stories του γνωστού ηθοποιού Δημήτρη Μακαλιά, που απαθανατίζει τα παιδιά στα γήπεδα… του Δραβήσκου! Ο ίδιος, μαζί με τη γυναίκα του, Αντιγόνη Ψυχράμη, και τα δύο παιδιά τους, συνηθίζουν να περνούν τα καλοκαίρια τους στον Μύρκινο, τόπο καταγωγής της Αντιγόνης.

Η συνάντησή μας έγινε λίγες ημέρες αργότερα, αυτή τη φορά στην Αθήνα, όπου βρεθήκαμε λίγο πριν την πρόβα του για το θεατρικό του Γιάννη Κακλέα, «Ράφτης Κυριών», όπου πρωταγωνιστεί, και μιλήσαμε για το χωριό των παιδικών του χρόνων, τα καλοκαίρια στον Μύρκινο, αλλά και για το πλάνο επιστροφής στην επαρχία.

Ποια είναι η δική σου προσωπική σχέση με τα χωριά γενικά;

Τα χωριά τα λατρεύω, γιατί μεγάλωσα σε χωριά. Είχα και το χωριό του μπαμπά και το χωριό της μαμάς, τα οποία επισκεπτόμουν κάθε καλοκαίρι, και τους 3 μήνες του καλοκαιριού εγώ τους περνούσα στο χωριό μου. Το δικό μου το χωριό είναι στη Βοιωτία, λέγεται Κορώνια, οπότε εκεί περνούσα σίγουρα τον ένα μήνα – είναι ένα ορεινό χωριό. Βγαίναμε όλοι έξω, φεύγαμε το πρωί, βγαίναμε στην πλατεία, στα γήπεδα, παίζαμε, τρέχαμε και γυρίζαμε το βράδυ. Και είναι μια επαφή την οποία έχω μέχρι σήμερα ακόμα, με συγκινεί πάρα πολύ, είναι ακόμη εκεί συγγενείς. Από τη μέρα που γεννήθηκαν τα παιδιά μου θέλω να τα πηγαίνω εκεί, πήρα το γιο μου και πήγαμε και φυτέψαμε ένα δέντρο στο χωράφι μας για να το δει να μεγαλώνει, οπότε έχω μια συναισθηματική φόρτιση και επαφή πολύ έντονη.

Το άλλο μου χωριό είναι στην Κεφαλονιά, είναι η μητέρα μου από εκεί, από ένα χωριό που λέγεται Γιανάτα, με το οποίο είμαι ακόμη πιο δεμένος γιατί πήγαινα όλα τα καλοκαίρια, αλλά και χειμώνες. Περνούσα πολύ περισσότερους μήνες γιατί είναι νησί, έχει θάλασσα, οπότε πηγαίναμε για τα μπάνια μας, ερχόντουσαν τα ξαδέρφια μου από το εξωτερικό και μπορεί να περνούσαμε 2 μήνες σερί εκεί, μαζί, οπότε εκεί έχω ένα ακόμη μεγαλύτερο συναισθηματικό δέσιμο. Εκεί είναι το χωριό που λάτρεψε και ο αδερφός μου, τον οποίο έχω χάσει, με συνδέει πολύ αυτό… Επειδή τον έχω θάψει και εκεί κιόλας, στο χωριό της μαμάς μου, ενεργειακά είναι κάτι συγκλονιστικό το πώς δένομαι, ακόμη και όταν είμαι μακριά, το μισό μου κορμί, η μισή μου σκέψη είναι εκεί.

Το επόμενο βήμα της ζωής μας με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου θα θέλαμε ιδανικά να είναι στην Κεφαλονιά, θα θέλαμε να πάμε εκεί. Προσπαθούμε τώρα να χτίσουμε κάτι για να έχουμε μια πιο μόνιμη βάση. Μας συγκινεί που φεύγουμε σιγά σιγά από την Αθήνα και πάμε σε πράγματα που για μένα έχουν ουσία. Εγώ, με το που φτάνει το πλοίο στην Κεφαλονιά, αρχίζω ξαφνικά και μυρίζω άλλα πράγματα, βλέπω άλλα χρώματα, το μυαλό μου τρέχει φαντασιακά σε μνήμες, οπότε νιώθω ότι έχουν αποτυπωθεί τόσα πολλά στην ψυχή μου, που μόνο εκεί μπορώ να τα επαναφέρω.

“Το χωριό μου απ΄την πλευρά του μπαμπά μου είναι στη Βοιωτία, λέγεται Κορώνια, εκεί περνούσα σίγουρα τον ένα μήνα” (Φώτο πηγή: Fb page Κορώνεια Βοιωτίας)

Τώρα μου κάνεις plot twist και πάμε στο τέλος. Άρα είστε έτοιμοι να το κάνετε, γιατί θα σε ρωτούσα αν ποτέ θα θέλατε να μείνετε σε χωριό, και βλέπω ότι είστε παραπάνω από έτοιμοι.

Κοίτα, θα σου πω, είμαστε συναισθηματικά πάρα πολύ έτοιμοι, αλλά ξέρω ότι πρακτικά θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ. Να φύγουμε μόνιμα, δεν μπορούμε, γιατί και εγώ και η γυναίκα μου είμαστε ηθοποιοί, ασχολούμαστε με το θέαμα, ασχολούμαστε με άλλα πράγματα που, δυστυχώς, στο χωριό δεν μπορούν να γίνουν. Μπορούν να γίνουν συνδυαστικά, δηλαδή μπορούμε να πηγαίνουμε και να γυρίζουμε, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σαν βάση το χωριό μας, αλλά, δυστυχώς, επαγγελματικά θα πρέπει να ερχόμαστε εδώ. Ωστόσο, προσπαθούμε να διευρύνουμε λίγο το επαγγελματικό μας πεδίο.

Ο Μύρκινος, που είναι το χωριό της Αντιγόνης, είναι ένα μέρος όπου επιστρέφετε πάντα, παρ’ότι είναι μικρό.

Ναι, είναι πολύ μικρό χωριό, που είναι πολύ πιο μακριά απ’ όλα τα άλλα, γιατί όταν λέω εγώ το χωριό μου στην Κεφαλονιά, επί της ουσίας μιλάω για ένα ολόκληρο νησί, γιατί το χωριό και εκεί είναι μικρό, αλλά πρέπει να φύγεις, να πας στο Αργοστόλι για να κάνεις κάτι άλλο. Στο Μύρκινο μένουμε, καθόμαστε πραγματικά πολλές ώρες, πολλές μέρες, εβδομάδες, και βιώνω το χωριό σαν χωριό, το οποίο, δυστυχώς, πλέον είναι απομονωμένο. Δεν έχει ένα παντοπωλείο, δεν έχει τίποτα.

Δουλεύουν οι ντόπιοι κάπως να το επαναφέρουν, αλλά είναι δύσκολο. Εκεί η απομόνωση, για έναν άνθρωπο της πόλης, έχει μια τεράστια αντίθεση και προσφέρει πολύ γρήγορα πολλά συναισθήματα. Ξέρω όμως ότι αυτό, σε βάθος χρόνου, θα μου έφερνε και μια μοναξιά, την οποία δεν είμαι σε φάση, ούτε ηλικιακά, ούτε επαγγελματικά, να την υποστηρίξω. Οπότε το χωριό, ενώ σου προσφέρει μια τεράστια ποιότητα, ταυτόχρονα δημιουργεί κάποιες ανάγκες που δεν μπορείς να καλύψεις.

Σε σχέση με τα παιδιά, γιατί έχετε και δύο μικρά παιδιά, υπάρχουν προβληματισμοί πάνω σε αυτό, παρά τα όλα θετικά που υπάρχουν; Πολλές φορές οι γονείς επικαλούνται τα όσα χάνουν τα παιδιά από την πόλη.

Εγώ επικαλούμαι τα παιδιά για το θετικό του πράγματος μόνο, γιατί νιώθω ότι τα παιδιά μόνο θετικά μπορούν να λάβουν. Όσο πιο μικρός είσαι, τόσο καλύτερα.

Και το βλέπω από παιδιά φίλων μου, και στο Μύρκινο και στην Κεφαλονιά, που τα βλέπω πόσο ευτυχισμένα είναι, πόσο ξέγνοιαστα. Είναι επίσης πόσο θαρραλέα, είναι πιο μπροστά στη ζωή, είναι πιο σκληραγωγημένα με την καλή έννοια. Είναι πιο ψημένα τα παιδιά στη ζωή, στην επαφή τους με τη φύση, στην επαφή τους με τη θάλασσα, και αυτό μ’ αρέσει. Τα παιδιά κάθε χρόνο, με το που γυρίζουμε, λένε: «Πότε θα ξαναπάμε;». Το παίρνουμε ως ένα δείγμα: όταν το παιδί είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο, θέλει να γυρίσει πίσω. Η επαρχία δεν υστερεί σε τίποτα πια. Το παρακολουθώ, το βλέπω, και ίσως και η επαρχία να δίνει πολλά περισσότερα ερεθίσματα για τα παιδιά μας και να είναι πολύ πιο μπροστά σε αυτό το κομμάτι.

 Γενικότερα, νιώθω ότι όταν υπάρχει ηρεμία, όταν υπάρχει χαλαρότητα, όλα είναι λίγο πιο τρυφερά, πιο αγνά. Και αυτό σου δίνει χώρο για να βάλεις άλλα πράγματα μέσα σου.

Πώς ήταν το καλοκαίρι σας στον Μύρκινο;

Εμείς περνάμε πάντα πάρα πολύ καλά. Το συζητάμε μήνες πριν πάμε, βασικά. Είναι προμελετημένο το έγκλημα – πώς θα συμβεί, πώς και τι ώρα θα ξυπνάμε, πρέπει να ξυπνάμε νωρίς, να αδράξουμε την ημέρα.

Πρέπει οπωσδήποτε η μικρή να περάσει από όλα τα σπίτια του χωριού – μας αρέσει αυτή η διαδικασία. Να περάσει να δει τις κοτούλες της φίλης μας, της Αγάπης. Να περάσει από τη θεία Κατερίνα να φάει το πρωινό της. Να πάει στη γιαγιά της Μαριάνθη να παίξει. Μετά να φύγουμε, να πάμε για μπάνιο στην Τούζλα. Και οπωσδήποτε το βράδυ πρέπει να πάμε στον Δραβήσκο, που έχει τα γήπεδα μπάσκετ, ποδοσφαίρου, παιδικές χαρές. Να περάσουμε εκεί τέσσερις ώρες, να φάμε το παγωτό μας.

Έχει μία κανονικότητα, έχει έναν προγραμματισμό το χωριό, πολύ ευχάριστο. Και ξαφνικά, πολύ μικρά πυροτεχνήματα δημιουργούν αυτές τις ποικιλίες, τις χρωματικές, ας πούμε. Να πάμε στο πανηγύρι στον Μαυρόλοφο, να χορέψουμε, να φάμε το σουβλάκι μας. Στο Ροδολίβος, στο πανηγύρι, σε μια εκκλησία. Έχει ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα, το οποίο, ενώ επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, ταυτόχρονα έχει μία μαγεία και μία προσμονή. Γιατί μας ηρεμεί, μας προσφέρει ασφάλεια και χαρά.

Έχουμε το πλεονέκτημα, οι «τουρίστες» του χωριού που είμαστε εμείς, να ερχόμαστε για λίγες μέρες. Βλέπω μόνο τα καλά. Περνάμε μόνο ευχάριστα, ερχόμαστε για να αναπνεύσουμε, να χαλαρώσουμε. Οπότε, για εμάς έχει μόνο θετικές μνήμες το καλοκαίρι.

Υπάρχει κάποιο μέρος που να ξεχωρίζετε;

 Η Αλιστράτη έχει  ένα συγκλονιστικό σπήλαιο, το οποίο την πρώτη φορά που πήγα, θυμάμαι να μην μπορώ να σταματήσω να μιλάω γι’ αυτό για εβδομάδες, να μην σταματάω να το διαφημίζω και ταυτόχρονα να ουρλιάζω:
πώς γίνεται να έχουμε ένα τέτοιο σπήλαιο στην Ελλάδα, που το ξέρει σχεδόν όλη η Ευρώπη, αλλά όχι εμείς.

Αυτό είναι από τα θλιβερά σημεία. Πραγματικά, το θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι. Έλεγα, πώς γίνεται να έχουν παρατήσει τόσο σημαντικά στοιχεία αυτού του τόπου και να μην τα διαφημίσουμε, να τα μάθουμε, να μάθουμε την ιστορία μας ή να μην τα αναπτύξουμε. Ή ο Τύμβος Καστά στην Αμφίπολη. Βλέπω ότι το κράτος προσπαθεί, αλλά έχει πολλά περισσότερα να δώσει και δεν τα δίνει. Γιατί η επαρχία πρέπει να γίνει ελκυστική.

Φέτος, για πρώτη φορά, πήγα στο Σπήλαιο του Μαρά. Κάνουμε όλο μικρές εκδρομές. Πήγαμε στους καταρράκτες της Αγίας Βαρβάρας, που είναι κοντά στον Σταυρό, στη Χαλκιδική, και όλο βρίσκουμε εκεί μικρά διαμαντάκια. Και ενώ χαίρομαι τόσο πολύ με αυτό, ταυτόχρονα θλίβομαι. Γιατί ακούω τους ντόπιους συχνά να λένε ότι «η επαρχία είναι ξεχασμένη έτσι κι αλλιώς. Όσο και να ενθουσιαστείς, δε θα αλλάξει κάτι». Και αυτό με πονάει. Δηλαδή, θα ήθελα να διεκδικούμε για τα μέρη μας. Ίσως και αυτός είναι ένας λόγος που θέλω να φύγουμε.

Η αποκέντρωση, σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να φέρει κόσμο στην επαρχία, ο οποίος, αν διεκδικεί και απαιτεί, κάτι μπορεί να γίνει. Να ασχοληθούμε λίγο με αυτό.

Να πάμε λίγο στα δύο θεατρικά που ετοιμάζεις τώρα για το χειμώνα. Πρώτα για το σπότ, το οποίο ουσιαστικά είναι στα πλαίσια ενός γυρίσματος.

Ναι, περιγράφει λίγο την Ελλάδα όπως είναι ακόμα. Όταν ξεκινήσαμε, δεν υπήρχε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά τώρα φτάσαμε εκεί 100%. Γιατί έχει δημιουργηθεί ένα τελικό σποτ που δίνει την ευκαιρία να διαφημιστεί η Ελλάδα. Πάρα πολλά λεφτά. Οπότε, αρχίζουν να φέρουν έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, εναλλακτικό, να το σκηνοθετήσει. Και αυτός προτιμά να κάνει το γύρισμα, με όλα αυτά τα λεφτά, όχι σε φυσικά τοπία, να μη δείξει θάλασσες, Παρθενώνες και όλα αυτά τα αρχαία. Αντί γι’ αυτά, να το γυρίσει μέσα σε ένα θέατρο.

Στην Ελλάδα που γέννησε το θέατρο, βγαίνει μέσα στο θέατρο «Γκλόρια» αυτός ο άνθρωπος, εκεί που παίζεται ένα άλλο θεατρικό, ο «Ράφτης Κυριών» του Κακλέα. Και μέσα σε αυτόν τον σκηνικό χώρο θα προσπαθήσει να φτιάξει ένα σποτ που θα διαφημίσει την Ελλάδα. Σύμπραξη του κοινού — πρέπει να μας βοηθήσει το κοινό, πρέπει να ανέβει πάνω το κοινό μαζί μας, πρέπει να μας δώσει ιδέες για να λύσει αυτόν τον γρίφο: πώς θα διαφημίσουμε την Ελλάδα.

Παρεμβαίνει, φυσικά, και στο τέλος γυρίζεται ένα σποτ, το οποίο θα το δούμε και μέσα. Είναι μία σύγχρονη κωμωδία, μία φάρσα. Σατιρίζει τα κακώς κείμενα της Ελλάδας του σήμερα μέσα από χαρακτήρες που έχουμε δει όλοι δίπλα μας.

Εσύ τι θα έβαζες σ’ ένα σποτ για να διαφημίσεις την Ελλάδα, στο συγκεκριμένο, αν αυτό το σποτ ήταν πραγματικό;

Ξέρεις τι, εγώ πιο πολύ θα ήθελα να βάλω αξίες. Δε θα ήθελα να πω ξανά τις παραλίες, τον Παρθενώνα… Τον είδα, τον χόρτασα. Ούτως ή άλλως, δεν τον εκτιμούμε ούτε εμείς. Εγώ θα εστίαζα σε αξίες — στη φιλοξενία, ξέρεις, σε πράγματα λίγο πιο ιδιαίτερα που έχει η Ελλάδα και στα οποία θα ήθελα να εστιάσει ο τουρίστας όταν έρθει.

Στο άλλο θεατρικό, ο Γιάννης Κακλέας σε σκηνοθετεί στον «Ράφτη Κυριών».

Αφού ο Γιάννης Κακλέας πέρασε από όλα τα στάδια αναζητώντας ένα έργο που να έχει πολιτικό υπόβαθρο, να έχει ένα κοινωνικό μήνυμα, συνειδητοποίησε το εξής: μήπως η απιστία είναι ένα τόσο μεγάλο θέμα, το οποίο το βάζουμε απλά κάτω από το χαλί; Και, όντως, ανακαλύψαμε μετά από πολλές έρευνες ότι η απιστία είναι γύρω στο 60-70% των Ελλήνων – ένα ασύλληπτο ποσοστό.

Γενικότερα, είναι ένα έργο με πολλά κοινωνικά μηνύματα, αλλά κυρίως μια κωμωδία που γελάς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ξεκινάνε και τα δύο θεατρικά γύρω στις 25 Οκτώβρη.

Κλείνοντας, θα ήθελα να μας πεις πώς θα περιέγραφες το χωριό με μία λέξη. Τι είναι για σένα;

Με μία λέξη… Εγώ θα έλεγα «ανάσα». Γιατί η ανάσα μου είναι αυτή η οποία με κρατάει ζωντανό. Είναι αυτή η οποία μπορεί να μου δώσει χαρά και ευτυχία. Είναι αυτή που θα δώσει ενέργεια σε έναν άνθρωπο που πάει να σβήσει, να πεθάνει. Προσφέρει ζωή, προσφέρει αγάπη. Να τα μεταλαμπαδεύω στα παιδιά μου. Είναι μία φωτεινή ανάσα. Αυτό.

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 32.

  • Τεύχος 33 – Σεπτέμβριος 2025

    Τεύχος 33 – Σεπτέμβριος 2025

Τελευταία άρθρα