Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

, ,

Η Χαριτίνη κατακτά τον κόσμο της γραφιστικής από το γραφείο της στο χωριό της

«Μπορείς να προοδεύεις όπου κι αν είσαι, αρκεί να το πιστεύεις και να αγωνίζεσαι»

Κάθε χωριό κρύβει ανθρώπους που δεν τo άφησαν ποτέ – ή που βλέπουν στο χωριό όχι το τέλος, αλλά μια νέα αρχή. Μέσα από αυτή τη στήλη, θα γνωρίσουμε ανθρώπους που αποφάσισαν να ζήσουν, να δημιουργήσουν και να ανθίσουν στον τόπο τους. Και μαζί τους, θα ταξιδέψουμε από χωριό σε χωριό, ανακαλύπτοντας ιστορίες που φωτίζουν διαφορετικά την έννοια της επιστροφής.

Πρώτη μας στάση: Νικήσιανη Παγγαίου. Εκεί μας υποδέχτηκε η Χαριτίνη Μανώλη. Στα 25 της, με σπουδές στη γραφιστική, άφησε την πόλη για να επιστρέψει στο χωριό της και να ανοίξει το δικό της δημιουργικό στούντιο. Ένα χώρο σαν προέκταση του εαυτού της – ζεστό, φωτεινό, γεμάτο χαρακτήρα. Από εκεί σχεδιάζει, δημιουργεί, αναπτύσσεται και μέσα από τα δημιουργικά βιντεάκια της στα social έχει καταφέρει να χτίσει μια δική της κοινότητα που απλώνεται σε όλη την Ελλάδα. 

Χαριτίνη, πες μας λίγα λόγια για σένα.

Είμαι γέννημα θρέμμα της Νικήσιανης Παγγαίου, στον Δήμο Παγγαίου, και από τους

παππούδες μου και από τις γιαγιάδες μου, οι γονείς μου δηλαδή είναι ντόπιοι. Σπούδασα

στην Αθήνα γραφιστική, στο μοναδικό τμήμα της Ελλάδας, στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, δηλαδή πρόλαβα και την αλλαγή από ΤΕΙ σε Πανεπιστήμιο. Οπότε πέρασα στη γραφιστική, κάτι που ήθελα από την Β’ Γυμνασίου και κάπως ήταν το όνειρο μου, έτσι

μου γεννήθηκε η επιθυμία από νωρίς να γίνω γραφίστρια. 

Τι είναι αυτό που σε κάνει να επιστρέφεις στο χωριό;

Έκανα την πρακτική μου σε μια πάρα πολύ καλή εταιρεία με μεγάλους πελάτες. Εκεί μου δόθηκαν πολλές εμπειρίες, αλλά ένιωσα ως υπάλληλος γραφιστικής ότι κάπου κόβεται η δημιουργικότητα μέσα σ’ αυτή τη ροή και την υπερβολική δουλειά. Κι ένιωσα ότι δεν με ολοκλήρωνε αυτή η δουλειά τότε. Βέβαια, τώρα γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να έχεις τη δική σου επιχείρηση, το σκέφτομαι αλλιώς! Έτσι γύρισα στο χωριό. Αρχικά έψαχνα δουλειά και είχα αρνητικές εμπειρίες. Εκεί πήρα την απόφαση ότι θα τα καταφέρω μόνη μου. Είχα ένα μίνι πορφτόλιο και είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω και είχα το κίνητρο ότι πρέπει να επιβιώσω. Είχα πολλές αναφορές, παρακολουθούσα γραφίστες freelancer στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είχα δει τον στόχο, μπορούσα να ξεκινήσω να οδεύω προς αυτόν. Έβλεπα ότι άλλοι τα είχαν καταφέρει. Κι ο κύριος λόγος που πίστεψα σε μια επιτυχία ήταν το γεγονός ότι είχα σύμμαχό μου τα social media. Μέσα από τα βίντεο που κάνω έχω καταφέρει να έχω τα τελευταία χρόνια συστηματική εισροή πελατών με το target γκρουπ μου να είναι επιχειρήσεις και start-ups από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Όταν επέστρεψες στον τόπο σου, ποια ήταν η αντίδραση του χωριού;

Ως προσωπικότητα με αγκάλιασε το χωριό. Το παράπονο που έχω είναι ότι ενώ βλέπουν ένα παιδί που προσπαθεί να κάνει κάτι, δεν είχε έρθει ούτε ένας να μου πει μια καλή κουβέντα. Βλέπεις ένα παιδί να αγωνίζεται στο χωριό, να εκτίθεται, να ανεβάζει βίντεο, να ανοίγει ένα γραφείο στο χωριό, δεν έρχεσαι να πεις κάτι; Μου είναι μεγάλο παράπονο. Εγώ όταν βλέπω άλλα νέα παιδιά προσπαθώ να τα βοηθήσω.

Υπάρχει περίπτωση να οφείλεται αυτό στο ότι δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις;

Σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τι κάνω, ειδικά οι άνω των 45, δεν έχουν γνώση για την γραφιστική. Έχουν έρθει κάποιες επιχειρήσεις να με προσεγγίσουν για να κάνουμε λογότυπο. Έχω όμως κάποιες εμπειρίες πια που μου λένε ότι οι πελάτες, οι οποίοι σε ξέρουν και έχουν οικειότητα μαζί σου, έχουν υπερβολικά πολλές απαιτήσεις. Και δε σε εμπιστεύονται ως επαγγελματία, σε βλέπουν απλά σαν “παιδί” του χωριού. Δεν έχω καθόλου πελάτες από το χωριό, αλλά προσπαθώ να βοηθάω Συλλόγους κ.ά. Και πλέον έχω έναν κανόνα, ότι όποιος απ’ το χωριό θέλει γραφιστικές υπηρεσίες τον συστήνω σε κάποιον συνάδελφο, γιατί εκεί θα δείξουν μεγαλύτερο σεβασμό στον επαγγελματία.

«Βλέπεις ένα παιδί να αγωνίζεται στο χωριό, να εκτίθεται, γιατί δεν έρχεσαι να πεις μια καλή κουβέντα;»

Οι περισσότεροι νέοι αποφεύγουν την επιστροφή στο χωριό. Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό; 

Πιστεύω ότι τα νέα παιδιά όταν τελειώνουν το πανεπιστήμιο τα πιάνει ένας εγωισμός: “να μη γυρίσω στο χωριό, να μη γυρίσω στους γονείς μου, να μην εξαρτώμαι”. Αλλά στην πράξη να εξαρτάσαι από μακριά! Εγώ μπορεί να μένω με τους γονείς μου αλλά δεν παίρνω καθόλου λεφτά. Έχω στο πρόγραμμα μόλις ορθοποδήσω κι άλλο να μείνω αλλού. Αλλά δεν θα το κάνω ανάποδα να πάω να νοικιάζω ένα σπίτι με την προοπτική να βρω δουλειά και να με στηρίζουν. Και με την επιλογή μου τους δείχνω και την ευγνωμοσύνη μου που με σπούδαζαν τόσα χρόνια. Σίγουρα το μέλλον είναι απρόβλεπτο και δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει ο δρόμος. Δε θα έφευγα όμως ποτέ γιατί σνομπάρω την επαρχία. Πιστεύω ότι μπορείς να προοδεύεις όπου κι αν είσαι, αρκεί να το πιστεύεις και να αγωνίζεσαι. Πονάει ο δρόμος της επιχειρηματικότητας και γενικά έχω μπει πολλές φορές στον πειρασμό να φύγω αλλά δε θα το βάλω κάτω. Θα αντιμετωπίσω τους λογισμούς μου και την κατάλληλη στιγμή θα κάνω κι αυτά τα βήματα όταν θα είμαι έτοιμη και θα έχω πραγματικά ορθοποδήσει.

Ένα συχνό επιχείρημα για τη μη επιστροφή των νέων στο χωριό είναι η έλλειψη κοινωνικής ζωής. Εσύ έχεις κοινωνική ζωή;

Είναι πολύ ψευδής πληροφορία. Εγώ έχω γνωρίσει άπειρους ανθρώπους στο χωριό. Η κοινωνική ζωή δε σταματάει ποτέ, ειδικά στο χωριό. Κι έχεις φίλους πραγματικούς που σ’ αγαπάνε. Εδώ κάνουμε δεσμούς, πραγματικές φιλίες. Όταν φεύγουμε απ’ το χωριό είμαστε 17 χρόνων, δεν έχουμε ούτε αμάξι. Εμείς εδώ είμαστε στο σταυροδρόμι τριών πόλεων. Θέλω να βγω έξω θα πάω για καφέ στην Καβάλα, για ένα φαγητό στη Δράμα. Δηλαδή τι θέλει ο άνθρωπος; Να πάει να σε μια μεγαλούπολη να τα ανακαλύψει όλα; Θα του γεμίσει αυτό τη ζωή; Να πάει σε όλες τις καφετέριες σ ένα νομό; Κι όμως, πόση μαγεία υπάρχει στην απλότητα. 

Ας σκεφτούμε έναν παππούλη που πάει κάθε μέρα στο ίδιο καφενείο και πίνει τον ίδιο καφέ. Αυτός ο άνθρωπος είναι ήρεμος και ειρηνικός. Εμείς, νομίζω, έχουμε χάσει λίγο την ειρήνη. Και ψάχνουμε να βρούμε τη ζωή μας στη διασκέδαση και την καλοπέραση. Δεν γίνεται, άνθρωπος χωρίς να αναλαμβάνει ευθύνες είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι ενδιαφέρων. 

«Εγώ έχω γνωρίσει άπειρους ανθρώπους στο χωριό. Εδώ κάνουμε πραγματικές φιλίες»

Νιώθεις ότι στερείσαι εξέλιξης γιατί μένεις στο χωριό;

Όχι, καθόλου. Δε θεωρώ ότι είμαι σ’ αυτή τη φάση ακόμα. Αν κάποια στιγμή στο μέλλον ήθελα να κάνω ένα γραφείο με πολλά άτομα, ναι, τότε ίσως είχα θέμα αλλά θα πήγαινα στην Καβάλα. Προς το παρόν ίσα ίσα έχω ησυχία. Σκέψου να είσαι στην πόλη, να περνούν αμάξια, κόσμος κι εσύ να πρέπει να δουλέψεις ένα project. Εδώ χαλαρώνω και έχω την ησυχία μου. Το σημαντικό είναι ότι όλη η πληροφορία είναι online, και μάλιστα στοχευμένη πληροφορία. Πιστεύω ότι έχω εξελιχθεί πιο πολύ από το παιδί που είναι στην πόλη. Γιατί το παιδί στην πόλη μπορεί να έχει μεγαλύτερο ενοίκιο, να μην κάνει social media, να μην έχει κύκλο. Και τα παιδιά του χωριού, επειδή δε ζούμε σε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό έχουμε μια άγνοια κινδύνου. Δεν ένιωθα ότι έχω να ανταγωνιστώ κάποιον. Γενικά δεν έχω νιώσει ανταγωνισμό. Αντίθετα, με άλλους γραφίστες που δημιουργούν περιεχόμενο στα social media ξεκινάμε μια digital κοινότητα. Πιστεύω πως υπάρχει δουλειά για όλους. 

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχεις αντιμετωπίσει; 

Οι δυσκολίες που έχω αντιμετωπίσει ως επιχείρηση είναι η αβεβαιότητα του να έρθει ένας πελάτης. Αυτό το αντιμετωπίζω κάθε μήνα κι ας έχω κάθε μήνα δουλειά, πάντα είμαι μετρημένη. Είναι κάθε μήνας ένα ρίσκο. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το χωριό, όλες οι επιχειρήσεις ζουν με αυτή την αβεβαιότητα.

Βρείτε την Χαριτίνη Μανώλη στα social media:

Instagram: @haritini.designs

TikTok: @haritini.manoli

  • Τεύχος 30 – Ιούνιος 2025

    Τεύχος 30 – Ιούνιος 2025

Τελευταία άρθρα