Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

, ,

Μαρίζα Ρίζου: «Έχουμε τόσα χωριά όσα είναι εκείνα που μας αρέσουν και μας ενώνουν με τους άλλους» 

Σε μια αποκλειστική συνέντευξη για τα «Χωριάτικα» μας μίλησε για τον νέο της δίσκο «Μήπως να κάνουμε μια Παύση;»

«Μήπως να κάνουμε μια παύση;» Όχι ως τίτλος δίσκου, αλλά ως πραγματικό

ερώτημα. Η Μαρίζα Ρίζου δεν έγραψε τον νέο της δίσκο επειδή “ήρθε η ώρα”, αλλά

επειδή κάτι μέσα της της έλεγε πως είχε έρθει η στιγμή να σταματήσει, να μείνει, να ακούσει. Ό,τι γεννήθηκε από εκείνη την παύση, βγήκε αβίαστα.. Με τον τρόπο που ανθίζουν τα πράγματα όταν τα αφήσεις ήσυχα. Η φωνή της Ρίζου έχει πάντα κάτι από φως και ειλικρίνεια — σαν άνθρωπος που λέει «είμαι εδώ, έτσι όπως είμαι». Δεν είναι τυχαίο που το τραγούδι της «Μαζί σου στο Φως» εξακολουθεί να είναι viral. 

Στο νέο της άλμπουμ, αυτή η αυθεντικότητα γίνεται ακόμη πιο προσωπική, πιο ήσυχη, πιο βαθιά. Και στο φόντο, ξανά, εμφανίζεται το χωριό. Ή μάλλον, όχι απλώς στο φόντο: είναι η αφετηρία, ο πρώτος στίχος: «ένα χωριό να φτιάξω απ’ την αρχή», κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο προηγούμενος δίσκος της λεγόταν «Το χωριό» — κι αν κάτι καταλαβαίνεις μέσα από τους στίχους της, είναι πως το χωριό είναι για εκείνη κάτι παραπάνω από τοπίο: είναι τρόπος ζωής, είναι κοινότητα. 

Σε αυτή την αποκλειστική συνέντευξη για τα «Χωριάτικα», μας μίλησε για τον νέο της δίσκο «Μήπως να κάνουμε μια Παύση;», τις παύσεις που όλοι χρειαζόμαστε, το τι σημαίνει κοινότητα σήμερα, αλλά και για την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι «επιτυχία», «εξέλιξη» και «επιστροφή». Ταξιδεύουμε μαζί της — όχι μόνο στη μουσική της, αλλά και στην πιο προσωπική της ανάγκη: να βρει, ή να χτίσει, το δικό της χωριό. Από την αρχή. 

Το νέο άλμπουμ της Μαρίζας Ρίζου «Μήπως να κάνουμε μια Παύση;» κυκλοφόρησε στις 2 Μαΐου 2025.

Η μουσική σας χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια, ελευθερία και προσωπική κατάθεση. Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η ταχύτητα και το εμπορικό στοιχείο, πόσο δύσκολο είναι να μένεις πιστός στην αυθεντικότητα; 

Εξαιρετικά πολύ δύσκολο, ειδικά για ανθρώπους σαν εμάς που η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός φλερτάρουν με το είναι μας σε βαθμό πέρα απ’ το συνηθισμένο. Ωστόσο, πιστεύω πως αν κάποιος είναι αποφασισμένος να ζει κοντά στον πυρήνα του, ο δρόμος γίνεται πιο δύσκολος, αλλά σίγουρα πιο προσωπικός, ουσιαστικός και βαθύς . 

Μέσα σε μια τόσο απαιτητική καθημερινότητα, πώς καταφέραμε να διεκδικήσετε την Παύση σας;

Δεν είχα άλλη επιλογή, για να σας πω την αλήθεια. Ο εαυτός μου μου έδωσε ταχυκαρδίες και ταραχή κι έτσι ήταν οριακά μονόδρομος το να σταματήσω. Δε θέλω να μου φέρομαι με βία (τουλάχιστον σε συνειδητό επίπεδο). Καταλάβαινα ότι κάτι μου ζητούσε -χωρίς να ξέρω ακριβώς τι- και χρειαζόμουν χρόνο να τον ακούσω και να καταλάβω.

Αναδεικνύετε μέσα από τη μουσική σας την αξία της κοινότητας, του «μαζί». Είναι επιλογή, ανάγκη ή και τα δύο;

Πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε όντα πλασμένα για να ζούμε μαζί, μαραζώνουμε μόνοι μας. Νομίζω ότι αυτό που μας κρατάει μακριά είναι ο φόβος. Ακόμα και ένας ρατσιστής «φοβάται τον μέσα του ξένο, γυρεύει να βρει γονείς» όπως λέει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο εξαιρετικό του τραγούδι «Πατρίδα». Για μένα, το να σχετίζομαι είναι ανάγκη και ταυτόχρονα

πολύ συνειδητή επιλογή.

«Πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε όντα πλασμένα για να ζούμε μαζί»

Συχνά αναφέρεστε στην έννοια του χωριού, ονομάζοντας μάλιστα τον προηγούμενο δίσκο σας «Το χωριό». Ποιο είναι το δικό σας «χωριό»; 

Έχω πολλά χωριά. Ένα είναι η οικογένεια μου και οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι. Άλλο είναι οι συνάδελφοί μου, είτε τους γνωρίζω προσωπικά είτε όχι. Οι καινούργιοι φίλοι μου στη Σέριφο, οι άνθρωποι σε μια λέσχη βιβλίου που αγαπούν κι εκείνοι την ανάγνωση. Όσοι αγαπούν τους «Απαράδεκτους» ή τα «Φιλαράκια». Υπάρχουν και έχουμε τόσα χωριά όσα είναι εκείνα που μας αρέσουν ή/και μας ενώνουν με τους άλλους. 

«Ένα χωριό που να’ναι άδειο, να φτιάξω απ την αρχή». Πώς θα ήταν αυτό το χωριό; Με ποια υλικά θα το φτιάχνατε; 

Με παρατήρηση, επιμονή στη συνειδητότητα, αυτοσαρκασμό, ματαίωση, ελπίδα, αγάπη, θλίψη και πάει λέγοντας. Με όλα τα υλικά της συναισθηματικής παλέτας σε ισορροπία, χωρίς κάποιο να το διώχνω ή να είναι απειλητικό σε βαθμό παράλυσης. Αυτό προσπαθώ να κάνω. 

Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει στους στίχους σας μια εικόνα του χωριού ως καταφυγίου. Θα επιλέγατε να ζήσετε μόνιμα σε ένα χωριό; 

Καταφύγιο, σπηλιά, κουκούλι, αυτό ακριβώς εννοώ. Ναι, επιθυμώ ιδανικά να ζω τη μισή χρονιά εκτός Αθήνας. Οι ρυθμοί της δεν μου είναι συμβατοί πια, ωστόσο μου αρέσει να βρίσκομαι και εκεί για κάποιον καιρό και να χαίρομαι τα όμορφά της. 

Το τραγούδι «Αμμουδιά» μας δίνεται απλόχερα σε δύο εκδοχές. Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητά μας, σπάζοντας τις ταμπέλες που συχνά μας αποδίδονται;

Απόλυτα. Και αυτό γιατί είναι από τις ελάχιστες μορφές τέχνης που πάνε απευθείας στο στομάχι και στο συναίσθημα. Όσους τοίχους κι αν έχουμε χτίσει, η μουσική έρχεται σε ανύποπτη στιγμή να τρυπώσει και να ξυπνήσει τα ανείπωτα. Αυτή είναι η μαγεία της.

Αν ένας στίχος ήταν το «κάλεσμα» για να ακούσει κάποιος τον δίσκο σας, ποιον θα διαλέγατε; 

«Μόνο όταν νιώσεις την αγάπη και βρεις το φως βαθιά, θα περπατήσεις στα αγκάθια σαν να ‘ταν Αμμουδιά». 

Τελικά από τι χρειαζόμαστε μια Παύση;

Απ’ τη δραστηριότητα. Την οποιαδήποτε δραστηριότητα. Η Παύση δε σημαίνει -απαραίτητα- σταματάω να δουλεύω, παραιτούμαι και φεύγω. Μπορεί να σημαίνει παίρνω κάποια λεπτά μέσα στην ημέρα μόνο για τον εαυτό μου, παρατηρώ, αφουγκράζομαι και με ακούω. Σ’ αυτήν την Παύση, στο κενό, νομίζω πως είναι όλες οι απαντήσεις, όσο τρομακτικό κι αν φαίνεται στην αρχή.

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 28.

  • Τεύχος 29 – Μάϊος 2025

    Τεύχος 29 – Μάϊος 2025

Τελευταία άρθρα