Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Διαιτολόγος, M.Sc

Μυρωδιά χωριού

Το καλοκαίρι έφτασε και μαζί με αυτό χιλιάδες αναμνήσεις από τα τόσα καλοκαίρια στο
χωριό! Αναμνήσεις έντονες που μας έχουν στιγματίσει, που έχουν μυρωδιά, ήχους,
«τίνος είσαι εσύ;» και ξέγνοιαστες στιγμές. Ένα γλυκόπικρο συναίσθημα για αυτές τις
μικρές εικόνες, που δεν λησμονιούνται και ξεπηδάνε έτσι απροειδοποίητα από έναν
υπέροχο τόπο. Υπέροχος ναι, γιατί είναι δικός μας.

Το χωριό μου, Αγγίστα Σερρών. Το αγαπώ τόσο αυτό το χωριό και έχω όλες μου τις
παιδικές αναμνήσεις εδώ, μιας και είμαι γέννημα θρέμμα. Τέτοια εποχή, ήταν ήδη
γεμάτοι, οι λιγοστοί του δρόμοι, από παιδιά, φωνές, την πάντοτε ενοχλητική κυρία του
πάρκου με τις παρατηρήσεις της. Ξεγνοιασιά και ανεμελιά, τα οποία συνόδευαν η
απόλυτη ελευθερία. Απόλυτη ελευθερία με μέτρο, μιας και παντού σε έβλεπαν οι
αυθεντικές και πρώτες κάμερες του χωριού. Δεν χρειαζόταν κινητό, για να ξέρουν που
βρίσκεσαι. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούσα να καλέσουν στο μικρό μπακάλικο, που
ήταν και παραμένει δίπλα στο πάρκο, και η φωνή της κυρίας Φωτίκας αρκούσε για να
ενημερωθείς.

Ίσως δεν το γνωρίζετε οι περισσότεροι από εσάς, αλλά τα καλοκαίρια στην Αγγίστα,
εκτός από τα παιχνίδια, τζαμί, μήλα, λάστιχο στο πάρκο και κρυφτό μόλις νυχτώσει,
υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο, πλέον, γήπεδο μπάσκετ, στο οποίο παίζαμε
ποδόσφαιρο (ναι, γιατί όχι) και μπάσκετ, ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας. Αχ, αυτό το
μικρό γηπεδάκι, στην άκρη του χωριού, πόσα ζευγαράκια και μυστικά έχει δει και
ακούσει.

Επίσης, κάποτε υπήρχε και ένας χορευτικός σύλλογος που συμμετείχαν όλα τα κορίτσια
του χωριού. Τα χορευτικά τους, που οι ίδιες προετοίμαζαν όλο το καλοκαίρι, με
καθημερινές πρόβες (ρωτήστε όποιον κάτοικο του χωριού θέλετε, σίγουρα μας
θυμούνται), τα παρουσίαζαν στο τέλος του καλοκαιριού, την ημέρα της πανήγυρης του
χωριού, στις 29 Αυγούστου που γιορτάζει και η Εκκλησία μας, του Τιμίου Προδρόμου
(Αποτομή της τίμιας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και Βαπτιστή). Έτσι,
όλη η πλατεία του χωριού μας, γέμιζε με κόσμο. Κάθε οικογένεια (με όσους
περισσότερους συγγενείς τόσο το καλύτερο), να καμαρώνει και να χειροκροτάει το παιδί
του.

Μια νοσταλγία για όλα αυτά, αλλά και μια στεναχώρια για τους ανθρώπους που δεν
είναι πλέον μαζί μας και για εκείνους που χαθήκαμε με το πέρασμα του χρόνου, αλλά θα
μας ενώνει για πάντα το χωριό.


Χρώματα, φωνές, αρώματα, γδαρμένα γόνατα, παρέες μέχρι τα ξημερώματα.


Χωριό μου!

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 6.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Δείτε ακόμη