Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Σημειώσεις (μιας άλλης) παρέλασης

Την 25η Μαρτίου θυμάμαι τη μαμά μου πάντα να λέει πως είναι το έναυσμα για το πρώτο παγωτό, η μέρα που άνοιγαν τα ψυγεία και σηματοδούσε την επίσημη έναρξη της άνοιξης για μας.
Η αγωνία για να δεις ποιοι ήρθαν τελικά στο χωριό, πού βρίσκονται οι δικοί σου που σε χειροκροτούν όταν παρελάσεις και πού θα φάτε μετά για να είσαι κοντά στην πλατεία, είναι μερικές από τις αναμνήσεις που μοιραζόμαστε όσοι μεγαλώσαμε σε χωριο.
Δεν είναι αυτονόητες αυτές οι αναμνήσεις αλλά η αλήθεια είναι πως τέτοιες στιγμές κρύβονται παντού.
Αυτή η παρέλαση με βρήκε να χειροκροτάω άλλα σχολεία σ’ ένα μέρος που βρέθηκα κάπως τυχαία. Φυσικά και η φιλαρμονική τους δεν ήταν σαν τις δικιές μας, τα μεγάφωνα παραήταν δυνατά, ο κόσμος δεν ήταν ο κόσμος μου.
Μέχρι που ένας κύριος δίπλα μας μας ρώτησε αν αυτό που πέρασε ήταν το μουσικό σχολείο. Εμείς, οι “από αλλού φερμενοι”, δεν είχαμε ιδέα αλλα με λίγη επιτόπια έρευνα επιβεβαιώσαμε τον κύριο, ο οποίος μονομιάς έλαμψε από περηφάνια τόσο γιατί όντως ήταν το σχολείο με την καλύτερη εμφάνιση, όσο και (κυρίως) γιατί δεν έχασε το πέρασμά του παιδιού του.
Και μετά παρατήρησα μπροστά μας και μια γιαγιά που είχε φέρει μαζί της ένα καθισματάκι για να εξασφαλίσει πως θα δει την εγγονή της στη σημαία, όπως ακούσαμε να λέει. Δύο φίλες δίπλα μου έλεγε η μία στην άλλη ‘πότε ήμασταν εμείς παιδιά και τώρα ήρθαμε για να δούμε τα παιδιά σου ως δασκάλα’, με τη δεύτερη (και μένα που κρυφακούω) να συγκινείται.
Νομίζω ότι επανέλαβα τη φράση “εμείς στο χωριό” πολλές περισσότερες φορές απ’ όσες κρίνονται κουραστικές, αλλά τα παραπάνω περιστατικά με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως το πραγματικό κέρδος είναι ότι μπορώ να αναγνωρίσω αυτές τις στιγμές και να τις νιώσω σαν δικές μου.
Ακόμα και μακριά από το χωριό.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *