Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Αφανισμός

Στις 17 Οκτωβρίου βρέθηκα στα Κερδύλλια. Μια μέρα μουντή, από εκείνες που δεν ξέρεις αν σε βαραίνει ο καιρός ή η ιστορία του τόπου. Η 84η επέτειος του Ολοκαυτώματος κάνει το γεγονός να μοιάζει μακρινό, κι όμως είναι τόσο κοντά μας. Πάντα νιώθω αμήχανα σε τέτοιες στιγμές — είναι τόσο μεγάλο το πέπλο της μνήμης, που όλα τα γύρω μοιάζουν φασαριόζικα.
Πριν αρχίσει η τελετή, μερικές γυναίκες ψιθύριζαν: «Παλιά τέτοια μέρα είχαμε φωνές και λιποθυμίες… Η θεία μου έχασε τέσσερα παιδιά». Έτσι, σκέφτηκα, μοιάζει ένα χωριό που θυμάται τον ίδιο του τον αφανισμό.


Άρχισε η ανάγνωση των εκτελεσμένων. Το ίδιο επίθετο ξανά και ξανά. Ολόκληρες οικογένειες…
Ο χώρος του μνημείου ήταν περιφραγμένος με κάγκελα. Μέσα οι επίσημοι, έξω οι κάτοικοι. Άτυπα, μα εύγλωττα. Ήταν λες και τα κάγκελα είχαν τον δικό τους συμβολισμό — ανάμεσα στο βίωμα και την εθιμοτυπία.


Μπροστά μου, κάτι παιδάκια — δέκα χρονών το πολύ — έκαναν πως χτυπιούνται, γελώντας. Για εκείνα ήταν παιχνίδι· για άλλα παιδιά, πριν 84 χρόνια, τα χτυπήματα ήταν τελειωτικά.
«Μαρτυρικά χωριά». Πόσο πόνο κουβαλάει αυτός ο τίτλος; Ποια δικαίωση μπορεί να υπάρξει για την απόλυτη καταστροφή;


Κι όμως, εκείνες οι γυναίκες, που γνώρισαν την αθλιότητα του ανθρώπινου είδους και έχασαν τα πάντα, βρήκαν την ασύλληπτη δύναμη να χτίσουν ξανά. Ένα νέο χωριό, από το τίποτα.


Κι εμείς παλεύουμε να κρατήσουμε κάτι, έχοντας τα πάντα.


Εκείνες ξανάχτισαν τα Κερδύλλια απ’ το μηδέν.


Εμείς συχνά γκρεμίζουμε όσα έχουμε, απλώς γιατί μπορούμε.


Πόσα οφείλουμε να γνωρίζουμε καλύτερα!…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *