Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Εστία

Τα Χριστούγεννα δεν μας βρίσκουν όλους στο ίδιο σημείο. Μας βρίσκουν όμως όλους να μετράμε. Όχι μέρες και ώρες, αλλά πρόσωπα. Ποιοι είναι εδώ και ποιοι όχι. Πόσα σερβίτσια θα κατεβάσουμε και φέτος. Τα φώτα και τα στολίδια δε φέρνουν μόνο χαρά, φέρνουν και συγκρίσεις. Στα χωριά, η μέτρηση αυτή είναι πιο σκληρή. Γιατί εκεί η απώλεια δεν κρύβεται. Είναι μπροστά σου. Σε σπίτια που δεν άνοιξαν φέτος. Σε λαμπάκια που δε φώτισαν. Σε δρόμους που δεν οδηγούν πια κάπου. Κάθε Χριστούγεννα προσθέτουν μια σιωπηλή ερώτηση, σχεδόν επίμονη: ποιος δεν γύρισε;


«Από τότε που χάσαμε τη γιαγιά, δεν ερχόμαστε στο χωριό τα Χριστούγεννα. Το σπίτι είναι κρύο», λένε. Άδειο εννοούν. Δεν ψήνονται πια κουλουράκια. Δεν υπάρχει κανείς να σε περιμένει να ξυπνήσεις το πρωί και να σου πει «φάε, γιατί έρεψες». Λείπει η μυρωδιά. Λείπει το πρωινό. Λείπει ο λόγος.


Και κάπως έτσι, όταν φεύγει ένας άνθρωπος, δε χάνεται μόνο ο ίδιος. Χάνεται ένα κομμάτι του χωριού. Χάνεται το φως που έκανε τον δρόμο της επιστροφής αυτονόητο. Άλλωστε, στο χωριό κάθε άνθρωπος κρατά έναν ρόλο. Όταν φεύγει, το χωριό γίνεται λίγο λιγότερο χωριό. Κι όμως, τα Χριστούγεννα έχουν έναν πείσμα δικό τους. Δεν αφήνονται εύκολα. Θυμίζουν πως η αγάπη δεν τελειώνει με την απουσία. Αλλάζει μορφή. Περνά από χέρι σε χέρι. Γίνεται άνοιγμα, γίνεται φροντίδα, γίνεται χώρος για τον άλλον. Κι έτσι, χωρίς να το πούμε μεγαλόφωνα, συνεχίζεται η γιορτή. Όχι για να καλύψει ό,τι χάθηκε, αλλά για να χωρέσει μέσα της και αυτό που λείπει.


Κι ίσως αυτό να είναι το πιο ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων στα χωριά: να κρατιέται ο δρόμος ανοιχτός. Όχι πάντα γιατί κάποιος περιμένει, αλλά γιατί κάποιος μπορεί να χρειαστεί να γυρίσει. Να υπάρχει ένα φως αναμμένο, ακόμη κι όταν δεν ξέρεις για ποιον καίει.


Και όσο το τζάκι καίει ακόμη, γύρνα. Μην περιμένεις να σβήσει για να σου λείψει. Γιατί τα χωριά δε χάνονται μόνο όταν φεύγουν οι άνθρωποι, αλλά κι όταν αργούμε να επιστρέψουμε. Και τα Χριστούγεννα, χωρίς να το φωνάζουν, αυτό μας λένε: όσο υπάρχει φωτιά, υπάρχει δρόμος. Κι όσο υπάρχει δρόμος, κανείς δεν είναι μόνος.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *