Συνδρομή

horiatika.press@gmail.com

Φωτεινή Γ.

Άλλη ζωή

Πώς σας ακούγεται ως όρος το ‘Εθνικό Σχέδιο Περιφερειακής και Τοπικής Ανάπτυξης’; Βαρύγδουπος, γεμάτος μεγάλες υποσχέσεις; Σαν μια ακόμα φράση που χάνεται σε ανακοινώσεις; Ή μήπως σαν μια ευκαιρία που, αν την αφήσουμε, θα χαθεί για πάντα;


Είχα την τιμή να συνομιλήσω με τον κ. Κοντογεώργη για όσα το κράτος ετοιμάζει για εμάς. Εξεπλάγην από την πρόθεσή του να μας συμπεριλάβει τόσο ενεργά. Μπορούμε άραγε να αντιμετωπίσουμε με ευθύτητα και ειλικρίνεια το ζήτημα της αποκέντρωσης; Είμαστε πραγματικά πρόθυμοι να προσπαθήσουμε; Και εν τέλει, είναι εφικτός ένας διάλογος ουσίας με το κράτος, βασισμένος σε υπευθυνότητα και αμοιβαία συνέπεια;


Όσο μιλούσαμε, ένιωθα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου ένα ερώτημα που δεν είναι καθόλου θεωρητικό: Τι είναι αυτό που μαγεύει τους ανθρώπους στο χωριό; Τι είναι αυτό που κρατάει τους νέους στην Πορταριά, που κάνει ακόμα και καταξιωμένους ηθοποιούς να θέλουν να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα; Τι μπορεί να δώσει απαντήσεις και να δείξει τον δρόμο σε όλον αυτόν τον κόσμο που το καλοκαίρι νιώθει ευτυχισμένος στο χωριό, αλλά μόλις πιάσει ο Σεπτέμβρης νιώθει την ανάγκη να απορρίψει αυτή την ευτυχία και να επιστρέψει στις πόλεις;
Είναι η ποιότητα ζωής; Είναι η έννοια της κοινότητας; Ή μήπως είναι η βαθιά ανάγκη να ξαναβρούμε ρίζες που κάποτε θεωρήσαμε αυτονόητες;


Κι εκεί που σχολεία κλείνουν και χωριά συρρικνώνονται, σχεδόν καταδικασμένα σε μαρασμό, έρχεται ένα καλοκαίρι και γεμίζουν τα σοκάκια, οι πλατείες, οι αυλές. Μαρτυρούν πως η δυνατότητα υπάρχει. Πως ο κόσμος δε χάθηκε, απλώς περιμένει το σινιάλο για να ξαναμπεί στον χορό.


Τι μπορεί λοιπόν να μας σώσει; Και αν μπορεί, με ποια νέα δεδομένα;

Ίσως η απάντηση να κρύβεται στη συλλογική απόφαση ότι αξίζει να παλεύουμε για τα αδύνατα. Να πιστέψουμε ότι το χωριό, η περιφέρεια, η μικρή μας κοινότητα, δεν είναι απλώς αναμνήσεις καλοκαιριών αλλά κομμάτι του μέλλοντός μας. Να επανεφεύρουμε και να συστήσουμε τον εαυτό μας — καλύτερα αυτή τη φορά.


Γιατί, εντέλει, το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί το χωριό να ζήσει. Το ερώτημα είναι αν εμείς θέλουμε να ζήσουμε μαζί του.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *